Książka ta miała się ukazać w grudniu 1939 roku. Ocalała ona jedyna z pięciu, napisanych podczas wojny. Z innych pozostały strzępy, wzgardzone przez „szabrowników”. Niech ich diabli porwą, tak jak oni porwali moje rękopisy!
    W tej chwili zastanawiam się: wydać tę książkę czy nie wydać? Na świecie stały się straszliwe rzeczy, wobec których wszystko wysnute z wyobraźni wygląda blado, mizernie i przeraźliwie nikle. Pomyślałem sobie jednak, że w lichej tej książczynie jest odrobina radości i pogody, a tego przede wszystkim trzeba będzie tym wspaniałym, mocnym i twardym ludziom, co pazurami będą wygrzebywali nową Polskę z gruzów. Może promień uśmiechu przyda się im w chwili odpoczynku, kiedy będą śmiertelnie znużeni. Dlatego ważę się na to, by uczynić młodzieży polskiej podarunek z tej książki i z tej maleńkiej radości, co się po niej wałęsa. Czynię to z wielką miłością i z całego serca!

K. M.

rok 1946