Mały Książę wspiął się an wysoką górę. Jedynymi górami, które dotychczas znał, były sięgające mu kolan wulkany. Wygasły wulkan służył mu jako krzesełko.

"Z tak wysokiej góry jak ta - powiedział sobie - zobaczę od razy całą planetę i wszystkich ludzi..."

Lecz nie zobaczył nic poza ostrymi skałami.

- Dzień dobry - powiedział na wszelki wypadek.

- Dzień dobry... Dzień dobry... Dzień dobry - odpowiedziało echo.

- Kim jesteście? - spytał Mały Książę.

- Kim jesteście... Kim jesteście... Kim jesteście... - powtórzyło echo.

- Bądźcie mymi przyjaciółmi, jestem samotny - powiedział.

- Jestem samotny... jestem samotny... jestem samotny... - odpowiedziało echo.

"Jakaż to zabawna planeta - pomyślał Mały Książę. - zupełnie sucha, spiczasta i słona, a ludziom brak fantazji. Powtarzają to, co im się mówi... Na mojej gwiazdce miałem różę: ona zawsze mówiła pierwsza..."

I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI XXII XXIII XXIV XXV XXVI XXVII